H "ελληνίδα μάνα..."

Αχ ρε μαμά...

Η μάνα. Ο κόσμος όλος στην αρχή. Ο κόσμος ο γεμάτος, ο δύσκολος, ο αντιφατικός, ο δικός του κόσμος. Η δική του μαμά..
Η μάνα. Η ασφάλεια, η στοργή, ο θυμός, η χαρά και η λύπη του.  Τα πρώτα χρόνια αξία ανεκτίμητη. Τα μάτια της ήταν για εκείνον η επιβεβαίωση της ύπαρξής του. Μικρούλης...αθώος...ανοιχτό βιβλίο...και όμορφοοος...

Δεν ήξερε....ποιο είναι το καλό, ποιο το σωστό και ποιο το λάθος...πως να χαρεί...πως θα τον αγαπάει ...εκείνη.
Να θυμώνει ή να το κρύβει;
Να της λέει την αλήθεια την αντέχει;
Να μπορεί ή να την αφήνει να τα κάνει εκείνη;
Κάθε φορά τρέχει , να τον βοηθήσει.Δυσκολεύτηκες αγόρι μου; Εγώ!
Χτύπησες αγόρι μου; Κακό τραπέζι!
Φοβάσαι αγόρι μου; Εγώ θα σκοτώσω τους δράκους στα ονείρά σου! Εσύ δεν ξέρεις πως είναι ψεύτικοι!
Τρέχεις αγόρι μου; Μη!! Φοβάμαι μη μου πάθεις κάτι μονάκριβε μου!!
Θα φας αγόρι μου, όλο.. όλο το φαΐ σου...ξέρω ποιο είναι το καλό σου...φάε...
Βαριέσαι αγόρι μου; Εγώ ...εγώ θα σκεφτώ κάτι για σένα...αμέσως...γιατί δεν αντέχω την αμηχανία και τα παράπονά σου...

Και όταν εκείνος μεγάλωσε και το μαμά έγινε μάνα ήταν σαν να είχε χάσει κάτι δικό της. Κανένα κορίτσι δεν ήταν αρκετά καλό για εκείνον, τον μονάκριβο, τον μοναδικό της. Καμία δουλειά δεν ήταν αρκετά καλή για εκείνον. Και δεν ήταν ότι εκείνος δεν προσπαθούσε, ήταν ότι οι εργοδότες ήταν κακοί.

Η Ελληνίδα μάνα...Η μάνα της γενιάς μας...Μήπως εκείνη ήξερε;

Ύστερα ήταν και εκείνη η άλλη μάνα...η "άρρωστη", με τα ψυχολογικά προβλήματα , έλεγε η γειτονιά...είχε λέει κάτι...και θύμωνε, και έπινε, και έβριζε, και καμιά φορά χτυπούσε πράγματα και εκείνη την μικρούλα...
Θυμάμαι όταν ήταν παιδί, μικρό κορίτσι...φοβόταν, φοβόταν πολύ και έτρεμε τα βράδια τι θα της συμβεί πάλι σήμερα...δεν ήξερε πως δεν της άξιζε...δεν της το είχε πει ποτέ κανένας.
Δεν ήξερε πως εκείνη δεν έφταιγε...πάντα βαθιά μέσα της πίστευε πως κάτι κακό έχει επάνω της δεν μπορεί ...για να της φέρεται έτσι η μαμά...την αγαπούσε...έφυγε νωρίς αυτή η μάνα...αχ ρε μαμά...

Απέναντι έμενε εκείνο το μικρό αγόρι. Με την χαρούμενη αισιόδοξη μαμά του. Όμορφη και λαμπερή δεν άφηνε καθόλου χώρο στο δωμάτιο για τους άλλους.
Πάντα απαντούσε για εκείνον θυμάμαι...

Πως σε λένε; Με..Τον λένε Γιώργο...

Σαν ο ίδιος να μην υπήρχε...σαν να μην ήξερε ούτε το όνομά του στα δικά της μάτια...τον λένε Γιώργο...

Πάντα έλεγε τα καλύτερα στους άλλους για εκείνον, ήταν περήφανη. Εκείνος όμως ήξερε πως δεν ήταν ποτέ αρκετός στα δικά της λαμπερά καλοσυνάτα μάτια...
Θυμάμαι.
"μαμά κοίτα πήρα Α!" στο δημοτικό...Μπράβο Γιώργο αλλά γιατί όχι Α με τόνο;"
Τον μισούσε εκείνο τον τόνο ο Γιώργος...

Ο Γιώργος μεγαλώνοντας φοβόταν...φοβόταν να προσπαθεί...μήπως και δεν είναι τέλειος...δεν ήξερε ότι ήταν ήδη αρκετά καλός...δεν ήξερε ότι δεν του χρειάζεται ο τόνος...αχ ρε μαμά...


Θυμάμαι και την Λένα...η Λένα που ήταν ντροπαλή , συνεσταλμένη,,,η Λένα που τα άλλα παιδάκια κορόιδευαν γιατί φορούσε γυαλιά...
Μα όταν την έπαιρνε η μαμά της αγκαλιά η Λένα τα ξεχνούσε όλα...
η μαμά την αγαπούσε ότι και αν γινόταν...η μαμά την αγαπούσε ότι και αν της έλεγε η Λένα...η μαμά την άκουγε με προσοχή και την βοηθούσε να μιλάει...και να ακούει...και να αρχίσει να υπάρχει η Λένα...αχ ρε μαμά...πόση αγάπη...
Όταν έγινε 18 χρονών η Λένα έκανε εγχείρηση στα μάτια για την μυωπία...δεν ήθελε να φοράει άλλο γυαλιά. Ήταν πολύ όμορφη και το ήξερε πια.

Η Ελληνίδα μάνα...Η μάνα της γενιάς μας...Μήπως εκείνη ήξερε;

Θυμάμαι και την μάνα του μικρού...στο παρακάτω στενό...του κοκκινομάλλη.
Η μάνα "τι θα πει ο κόσμος παιδάκι μου".
Σαν τίποτα να μην ήταν πιο σημαντικό από τους άλλους. Άγχη, φόβοι, γέλια, συναισθήματα, κουβέντες, θυμοί και στεναχώριες, ανάγκες...όλα κρυφά..σιωπηλά...παράμερα. Όλα κρυμμένα μέσα στο σπίτι ...στην "ασφάλεια". Σαν όλα τα δικά του να ήταν τα ασήμαντα, τα μικρά, τα κρυφά, τα τίποτα...
Ο κοκκινομάλλης πάντα καλοντυμένος, στην τρίχα..πάντα περιποιημένος και καθαρός. Πάντα με μία θλίψη στα μάτια. Πάντα έλεγε λίγα για τον εαυτό του. Δεν είχε φίλους. Ποτέ δεν καλούσε κανέναν στο σπίτι του...
Μέχρι που αυτή η ασφάλεια έγινε πνιγμός και δεν υπήρχε αέρας...μέχρι που το μαμά έγινε μάνα...μέχρι που έπρεπε κάπως να φύγει...ο κοκκινομάλλης...αχ ρε μαμά...

Και βέβαια το σπίτι της αριστερής μάνας. Της κουλτουργιάρας. Της μάνας εγώ έχω σπουδάσει , εργάζομαι και όλα τα μπορώ. Της μάνας που λείπει. Της μάνας που "θυσιάστηκε" για την μικρή Αννούλα...
Την θυμάμαι την Αννούλα. Άκουγε Θεοδωράκη ..Πολύ Σαββόπουλο και Λουκιανό αγαπημένο...
Έξυπνη και ικανή και η μαμά και η Αννούλα...
Αλλά δεν την έβλεπε πολύ. Και ήταν συχνά θυμωμένη και κουρασμένη η μαμά. Είχε βλέπεις αναλάβει πολλά, μια που όλα τα μπορούσε και ήταν και αριστερή...και στερημένη...και καταπιεσμένη...και προοδευτική...και τι μπέρδεμα...και τι θυμός...και τι βάρος για την Άννα να είναι βάρος...
Όταν άρχισε η μαμά να γίνεται μάνα...τότε η εικόνα της ηρωίδας γκρεμίστηκε. Έγινε η μάνα που τα έφερνε όλα στα μέτρα της, που έκανε τα πάντα αλλά ξεχνούσε να σταματά...να ακούει...να αγγίζει...και τι θυμός...αχ ρε μαμά...

Η Ελληνίδα μάνα...Η μάνα της γενιάς μας...Μήπως εκείνη ήξερε;

Και βέβαια η μάνα οδοστρωτήρας.
 Η μαμά που έχει άποψη για όλα ακόμα και όταν κανείς δεν την χρειάζεται. Η μαμά του ξεκινούσε την φράση της πάντα με την ίδια έκφραση.

"Μαμά κοίτα σου αρέσει η ζωγραφιά μου; Είναι όλα μπλε, το χρώμα μου!!! "
"Και γιατί να μην βάλεις και άλλα χρώματα αγόρι μου; Εγώ για σένα το λέω για να γίνει πιο χαρούμενη η ζωγραφιά σου! "

Η μαμά που πάντα έχει να πει κάτι διαφορετικό από το δικό του. Τον θυμάμαι. Ήταν διαλυμένος μέχρι μεγάλος . Διαλυμένος από τα πολλά ύπουλα όχι. Τα όχι με "ενδιαφέρον" και κρυμμένη καλά την απόρριψη πίσω τους. Τα όχι που δεν είχε ανάγκη.  Αναρωτιόταν. Δεν μετράω καθόλου;
Και έγινε επίμονος και ισχυρογνώμων. Όταν η μαμά έγινε μάνα...εκείνος δεν άντεχε πια να ακούσει καμία κριτική...δεν άντεχε κανέναν έλεγχο...δεν άντεχε πια κανένα όχι...ούτε εκείνα τα όχι που του ήταν χρήσιμα...θυμός... αχ ρε μαμά....

Πόσα κατά λάθος λάθη...αχ ρε μαμά...

Πόσα κατά λάθος λάθη θα κάνουμε και εμείς με τα παιδιά μας;
Ευτυχώς είμαστε καλή ομάδα...

Κάποια θα βλέπω εγώ και θα διορθώνω...κάποια ο Δ. ...κάποια τα ζουζούνια...
κάτι θα καταφέρουμε στο τέλος...